Bruning Heintz Fine Art

Bert Bruning en Hans Heintz, de oprichters van Bruning Heintz

Hartelijk welkom in onze galerie!

Bekijk collectie

Pièce de résistance

Cole Morgan: Cinquantaine

Bekijk

Pièce de résistance

Cole Morgan: Cinquantaine

Bekijk

Hartelijk welkom in onze galerie!

Bekijk collectie

Bert Bruning en Hans Heintz, oprichters van Bruning Heintz.

Over ons

Ongeveer twintig jaar geleden kruisten onze paden zich voor het eerst. Het was de kunst die ons samenbracht. Het resulteerde in een bijzondere ruil: een prachtig strandgezicht van de Oekraïense schilder Konstantin Lomykin voor een betoverend schilderij van Amsterdamse sfeer, ‘Leidsestraat bij nacht’, van de destijds talentvolle schilder Wouter Verburgt.

Lees meer

Over ons

Lees meer

Kunst in de kijker

Bekijken

Armando

Landschaft

In "Landschaft" uit 2001 ontvouwt Armando een landschap dat meer verbergt dan het onthult. Geen helder vergezicht of herkenbare horizon, maar een duistere, zwijgende wereld, opgebouwd uit dikke lagen verf. Zwart, grijs, bruin – ruwe, pasteuze toetsen olieverf bedekken het doek als littekens. De structuur is voelbaar, bijna tastbaar, alsof de verf het verleden zelf draagt. Dit is geen gewoon landschap. Het is wat Armando zelf een “schuldig landschap” noemde – een plek die zwijgt over wat daar is gebeurd, maar daardoor juist medeplichtig wordt. Een landschap dat niets zegt, niets onthult, maar alles heeft gezien. De term verwijst rechtstreeks naar zijn ervaringen als kind in de Tweede Wereldoorlog, toen hij opgroeide in de omgeving van Kamp Amersfoort. De bomen stonden er nog. De weilanden leken onschuldig. Maar voor wie weet wat er is gebeurd, blijft de stilte ondraaglijk luid. *Landschaft* belichaamt dit idee. Het landschap is hier geen toevlucht, maar een geheugenplek – zwijgend, donker, beladen. Er is geen mens te zien, geen dier, geen geluid. Alleen de materie spreekt: dikke verf, grof aangebracht, als een fysieke handeling van herinnering en verzet. De ruige huid van het doek laat de kijker struikelen, dwingt tot stilstaan. Toch is dit werk geen directe aanklacht. Het is eerder een bezwering. Een poging om het trauma niet te verwoorden, maar te laten zíjn. Want waar woorden tekortschieten, blijft de verf over – rauw, lichamelijk, weerbarstig. Het landschap liegt niet, maar het spreekt ook niet. En juist daarin, in die weigering om te verklaren, ligt zijn schuld én zijn waarheid. "Landschaft" is een universeel werk: het spreekt over oorlog zonder oorlog af te beelden, over herinnering zonder anekdote. Het is geen plaats, maar een toestand. Een schuldig landschap, waarin de stilte zwaarder weegt dan elke getuigenis.

Bekijken

Hendrik Valk

Naakt

Hendrik Valk probeert alleen die elementen over te houden die de kern van de werkelijkheid kunnen overbrengen. Je zou kunnen zeggen dat Valk uiteindelijk natuurgetrouwheid nastreefde. Bovenstaande is duidelijk zichtbaar in dit leuke werk van een naaktmodel. Het origineel werd gemaakt in 1963. Deze versie betreft een zeefdruk (genummerd 88 van 100) uitgegeven door de stichting Hendrik Valk.

Bekijken

Louise Loeber

Rots

In "De rots", geschilderd in 1923, laat Louise Loeber zien hoe ze de wereld om haar heen terugbrengt tot haar meest essentiële vormen. Het schilderij toont een groot rotsblok, centraal geplaatst in een gestileerd landschap, maar Loeber kiest er nadrukkelijk voor om het onderwerp niet natuurgetrouw weer te geven. In plaats daarvan abstraheert ze de werkelijkheid tot een strak en ordelijk spel van geometrische vlakken. Wat direct opvalt, is het gedurfde kleurgebruik. Heldere, contrasterende tinten zoals rood, blauw, geel en groen worden naast elkaar geplaatst zonder overgangen of schaduwen. De kleuren zijn vlak, krachtig en zuiver, wat het werk een grafisch en bijna constructief karakter geeft. De compositie lijkt niet opgebouwd vanuit een perspectivische diepte, maar eerder vanuit een plat vlak waarin alles met elkaar in balans is gebracht. Loeber werd in deze periode beïnvloed door stromingen als het kubisme, De Stijl en het constructivisme, en dat is duidelijk te zien. Toch is haar werk nooit een eenvoudige navolging van deze bewegingen; ze ontwikkelde een eigen beeldtaal, waarin natuurlijke onderwerpen — zoals deze rots — een nieuwe, bijna architectonische vorm krijgen. Ze transformeert de natuur niet tot iets zachts of romantisch, maar tot iets stevigs, geordends, haast mathematisch. "De rots" weerspiegelt Loeber’s streven naar harmonie tussen vorm en inhoud. Het schilderij is een zoektocht naar evenwicht — tussen kleur en lijn, tussen abstractie en herkenning, tussen emotie en orde. In deze vroege moderne compositie toont Loeber haar talent om met eenvoudige middelen een krachtige en vernieuwende beeldwereld te scheppen.