Jan Sluijters

Jan Sluijters sr. was een van de belangrijkste Nederlandse schilders van de eerste helft van de twintigste eeuw. Samen met Leo Gestel en Piet Mondriaan wordt hij beschouwd als een van de vernieuwers die de moderne kunst in Nederland vormgaven. Zijn werk markeert de overgang van het impressionisme naar meer experimentele stromingen zoals het luminisme en het expressionisme. Sluijters werd geboren in ’s-Hertogenbosch en toonde al vroeg een uitzonderlijk tekentalent. Na zijn opleiding aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam won hij in 1904 de Prix de Rome, waarmee hij naar Parijs reisde. Daar raakte hij diep onder de indruk van het werk van de Franse fauvisten, zoals Matisse en Derain. Hun felle kleuren en vrije penseelvoering zouden zijn stijl blijvend beïnvloeden. Terug in Nederland werd Sluijters aanvankelijk bekritiseerd om zijn experimentele kleurgebruik en gedurfde composities, maar al snel groeide zijn reputatie als baanbrekend kunstenaar. Zijn luministische werken, waarin licht en kleur bijna tastbaar worden, behoren tot de hoogtepunten van de Nederlandse schilderkunst. Later ontwikkelde hij een expressionistische stijl, met krachtige lijnen en emotionele intensiteit. Naast zijn vernieuwende werk maakte Sluijters ook portretten, naakten en stadsgezichten. Zijn portretten van bekende tijdgenoten tonen zijn vermogen om karakter en sfeer met kleur en penseel vast te leggen. Jan Sluijters sr. bleef tot op hoge leeftijd actief als schilder en beïnvloedde vele jongere kunstenaars. Zijn werk vormt, samen met dat van Gestel en Mondriaan, de kern van de Nederlandse modernistische traditie. Vandaag de dag hangen zijn schilderijen in toonaangevende musea, waaronder het Stedelijk Museum Amsterdam en het Noordbrabants Museum, waar zijn levendige kleurgebruik en vernieuwingsdrang nog altijd bewondering oproepen.