Tentoonstelling museum de Wieger: De schoonheid van het onbekende. Kunstenaars op reis 1880-1950
Museum De Wieger is het komende half jaar (7 december 2024 tot en met 25 mei 2025) in de ban van de Middellandse zee. Kunstenaars uit het noorden worden al eeuwenlang aangetrokken door de schoonheid van het onbekende zuidelijke landschap: bergen, pijnbomen, de azuurblauwe zee, bloemenpracht en het licht dat zo anders is dan bij ons. Dat inspireert hen tot het maken van werken vol kleur en contrast. De tentoonstelling in De Wieger focust op Nederlandse kunst uit de periode 1880 tot 1950. Er zijn ruim 70 werken te zien van onder meer Dirk Filarski, Leo Gestel, Jan Wiegers, Otto van Rees, Charley Toorop en Carel Willink. Veel werk komt uit de eigen collectie en is aangevuld met bruiklenen van Kunsthandel Pygmalion, Museum Flehite, Galerij-Museum Bies en particuliere verzamelaars. En natuurlijk zijn er ook drie werken te zien uit de collectie van Bruning Heintz Fine Art waaronder bijgaand werk. Wij zij daar als altijd supertrots op.
Haven van Concarneau door Jo Koster
De aantrekking van het zuiden gaat terug tot in de 17e eeuw. In navolging van de Engelse Grand Tour – een reis door Europa met als eindbestemming Rome -, maken veel kunstenaars een soortgelijke tocht. In Italië bestuderen ze resten van de klassieke oudheid en het werk van meesters zoals Raphaël en Leonardo da Vinci. In de 19e en 20e eeuw wordt het hele mediterrane gebied een bron van inspiratie. In De Schoonheid van het onbekende reis je mee met Charles Eyck, Carel Willink en Mies Carsten naar Frankrijk, met Otto van Rees, Hendrik Jan Wolter en Dirk Filarski naar Italië, met Isaac Israels en Kees Maks naar Spanje en met Philip Zilcken, Ferdinand Erfmann en Hendrik Havermann naar Noord-Afrika. Je reist via Parijs en de Alpen, twee belangrijke markeringspunten op de weg naar het zuiden.
Parijs als bakermat van de moderne kunst
De magische aantrekkingskracht die Italië en Rome lang hebben, wordt aan het eind van de 19e eeuw overgenomen door andere plekken, waaronder Parijs. Rome staat voor het academische classicisme. Parijs voor vernieuwing. Veel modernistische kunstenaars die zich niet langer thuis voelen bij de traditionele academische regels, kiezen voor nieuwe plekken. Parijs heeft veruit de grootste aantrekkingskracht. Sinds de wending die daar met het impressionisme heeft plaatsgevonden, is de stad uitgegroeid tot bakermat van de moderne kunst. Talloze kunstenaars uit heel Europa proberen in de Lichtstad een carrière op te bouwen. In de tentoonstelling is een ‘Parijs zaal’ ingericht om dit te markeren.