Herinnering aan Jürgen Leippert – de Toulouse-Lautrec van Stuttgart

Afgelopen woensdag, 22 oktober 2025, overleed de Duitse kunstenaar Jürgen Leippert op 81-jarige leeftijd in Stuttgart. Slechts enkele dagen voor zijn dood gaf hij nog een ontwapenend interview aan de lokale krant, waarin hij met zijn kenmerkende glimlach sprak over kunst, vrijheid en ouder worden. De journalist noemde hem daarin “de Toulouse-Lautrec van Stuttgart” – een bijnaam die hem goed paste.

Ik heb veel mooie herinneringen aan deze bijzondere man. Rond het jaar 2000 leerde ik Jurgen kennen, toen hij een periode in Amsterdam verbleef om stadsgezichten te schilderen. Hij pendelde destijds tussen Stuttgart, Amsterdam en New York, altijd op zoek naar nieuwe indrukken, nieuwe energie en nieuwe gezichten. Jurgen was een onafhankelijk kunstenaar pur sang – hij hoorde nergens echt bij, en dat was precies zijn kracht. Toch verkeerde hij geregeld in het gezelschap van schilders uit de After Nature-groep, onder wie Ernst Voss. Later werkte hij vaak samen met Piet Groenendijk, met wie hij een hechte vriendschap opbouwde.

Wat Jürgen zo bijzonder maakte, was zijn ontembare levenslust. Hij leefde voor de kunst – en misschien nog wel méér: hij was kunst. Het liefst stond hij met zijn ezel en kwasten op een druk kruispunt in de stad, waar hij de energie van het straatleven kon vangen. Zijn werk was expressief, uitbundig en vol beweging. Als hij schilderde, leek hij één te worden met zijn onderwerp – wild gebarend, de verf in dikke lagen op het doek brengend, terwijl voorbijgangers met bewondering bleven staan kijken.

Jürgen was een echte expressionist, zoals alleen Duitsers dat kunnen zijn: intens, emotioneel en compromisloos eerlijk. En hoe later het de avond ervoor was geworden – want hij hield van een goed glas, een Gauloise en een goed gesprek – hoe beter hij zich de volgende dag kon uitdrukken op het doek. In dat opzicht is het bijna een wonder dat hij de gezegende leeftijd van 81 jaar heeft bereikt.

Maar Jürgen was niet alleen schilder. Hij was ook een denker, een lezer, een verhalenverteller. Hij kon uren praten over kunst, muziek, literatuur en het leven zelf. In die gesprekken ontdekte ik ook hoe prachtig de Duitse taal kan klinken als iemand haar met passie en precisie gebruikt. Wanneer Jürgen sprak, luisterde iedereen. Zijn enthousiasme werkte aanstekelijk; zijn kennis was diep. En altijd was hij bereid om collega-kunstenaars advies te geven of een handje te helpen. In die zin was hij een soort nestor, een mentor voor velen.

Wat me het meest bijblijft, is zijn warmte. Ondanks zijn temperament en sterke mening bleef hij altijd benaderbaar, nieuwsgierig en oprecht geïnteresseerd in anderen. Jürgen was een man zonder masker – wat je zag, was wat je kreeg.

Nu hij er niet meer is, voelt het alsof er een beetje kleur uit de wereld verdwenen is. Toch weet ik zeker dat waar hij nu ook is, de hemel een stuk levendiger is geworden. Misschien staat hij daar wel met zijn kwast in de hand, een glas in de andere, terwijl hij het licht schildert dat hij zo goed wist te vangen.