Een liefdesverklaring aan Erasmus Bernhard van Dulmen Krumpelman

Bij Galerie Bruning Heintz geloven wij dat ware liefde tijdloos is. Dat geldt voor kunst, en zeker voor kunstenaars die misschien niet altijd in het volle licht van de canon hebben gestaan, maar wier werk blijft spreken – krachtig, eigenzinnig en vol leven.Vandaag verklaren wij onze liefde aan de Nederlandse kunstschilder Erasmus Bernhard van Dulmen Krumpelman.

Van Dulmen is zo’n naam die bij velen een belletje doet rinkelen, maar die zelden hardop wordt genoemd. En dat is onterecht. Want wie zijn werk eenmaal echt ziet, voelt onmiddellijk de energie, de beweging en de intensiteit waarmee hij de wereld benaderde. Gelukkig is hij nooit vergeten door zijn trouwe liefhebbers (wij rekenen ons daar met trots toe).

Recent stuitten wij op een prachtig interview uit 1984, waarin Van Dulmen terugblikt op zijn lange en uiterst productieve leven. Het is een gesprek vol helderheid en bescheidenheid, maar ook van een diep bewustzijn van wat schilderkunst voor hem betekende. Hij spreekt over zijn Amsterdamse jaren, waar hij verkeerde in het gezelschap van grootheden als George Hendrik Breitner, Isaac Israels, Willem Witsen, Piet Mondriaan en HP Bremmer. Namen die vandaag stevig verankerd zijn in de kunstgeschiedenis, en waarmee Van Dulmen niet alleen tijd, maar ook ideeën, observaties en een gedeelde liefde voor het stadsleven deelde.

Juist die stad – levendig, rauw, altijd in beweging – vormt een terugkerend thema in zijn werk. In het interview benoemt hij zelf zijn fascinatie voor dynamiek: het vluchtige moment, de drukte van de straat, het ritme van het moderne leven. Van Dulmen wist dit te vangen in een stijl die wij met overtuiging expressief-impressionistisch noemen. Zijn penseelvoering is los maar trefzeker, zijn kleurgebruik krachtig zonder opzichtig te zijn. Het zijn schilderijen die ademen, bewegen en blijven intrigeren.

Later verruilde hij de stad voor het noorden en vertrok hij naar Drenthe, waar hij onder meer betrokken raakte bij De Groninger Ploeg en iemand als Johan Dijkstra. Ook daar bleef zijn blik scherp en nieuwsgierig. Zijn reizen naar Parijs en Noord-Afrika verrijkten zijn palet en perspectief, zonder dat hij zijn eigen signatuur verloor. Integendeel: Van Dulmen bleef altijd Van Dulmen.

Wij voelen ons bevoorrecht dat wij nog regelmatig mooie werken van hem mogen tegenkomen. Elke keer opnieuw ervaren wij dezelfde opwinding: de herkenning van een handschrift, de kracht van een compositie, de overtuiging van een kunstenaar die wist wat hij deed.

Deze blog is dan ook geen neutrale beschouwing, maar een oprechte liefdesverklaring. Aan een schilder die misschien iets op de achtergrond is geraakt, maar die voor ons springlevend is.Erasmus Bernhard van Dulmen Krumpelman, wij blijven je zien.