Wouter van der Spek
A strange field VII
Over het schilderij
In 1993 was ik op reis in the Burren, Ierland. Ik kocht een kaart van de omgeving met veel lapjes grond maar vond ook een klein stukje grond met de titel a strange field. Ik ben op zoek gegaan naar dit stukje grond en waarschijnlijk gevonden maar ik weet het niet zeker. Intrigerend, wat was er 'strange' aan dat stukje grond? Misschien wel alles, veldjes veranderen namelijk continue. 'A strange field' is een serie schilderijen, een triple trilogie, gemiddeld formaat 40 x 50 cm inclusief lijst
Over de kunstenaar
Tijdens zijn studie aan d’Witte Lelie in de Spiegelstraat in Amsterdam bezocht Wouter van der Spek regelmatig het Stedelijk Museum waar hij steeds opnieuw geïnspireerd werd door de verschillende kunstenaars. 'Van elke grote kunstenaar iets uitproberen' was zijn theorie op zoek naar een eigen stijl, tot ergernis van zijn docent schilderen die hem in een richting probeerde te sturen. In 1984 bezocht hij de Grande Parade in het Stedelijk museum en zag dat het werk van Anselm Kiefer van een andere orde was. En toen in 1986 de solotentoonstelling daar was, was van der Spek voor altijd verkocht. De invloed was onvermijdelijk. Na het afronden van zijn studie besloot van der Spek om met muziek verder te gaan en het schilderen en beeldhouwen op een zijspoor te plaatsen. Een aantal bands, cd’s, dvd’s en tours passeren. Presenteren bij de radio, cd’s maken met Amsterdamse bands en promoten, festivals organiseren in Paradiso, muziek programmeren bij club Winston in Amsterdam, geluidstechniek in het Melkweg café, organiseren, jureren en presenteren bij popwedstrijden. Lesgeven bij kunstopleidingen en zo af en toe een schilderij, echter nooit naar zijn eigen tevredenheid. Na zijn verhuizing van Amsterdam naar Oostzaan kwam er meer ruimte voor schilderen en beeldhouwen en vond hij een vorm die bij hem paste. Van der Spek werd geïnspireerd door zijn nieuwe omgeving, het polderlandschap. Hij werkt niet naar waarneming maar schildert zoals hij zich het landschap herinnert en naar de indruk die het op hem maakt. Van der Spek signeert zijn werken alleen achterop. Voorop signeren is volgens hem 'een vlek op je werk en egobevestigend'.
