Jos Lussenburg

Lussenberg trouwde op 19 juni 1917 te Blaricum met Jantje Langendijk. Het gezin van vader David verhuisde in 1918 naar Nunspeet. Tijdens een bezoek aan zijn ouders zag Lussenburg dat Nunspeet een goede plek is om te schilderen en het jonge paar volgde daarom al snel naar Nunspeet, afgewisseld met verblijf in Harderwijk. Aanvankelijk was Lussenberg muzikant en muziekleraar. Hij gaf onder andere les aan muziekscholen en verdiende geld als violist. In 1923 kreeg hij een infectie aan zijn linkerwijsvinger die daarna stijf bleef. Deze handicap maakte een einde aan zijn carrière als violist. Zijn vrouw adviseerde hem om schilder te worden. Lussenburg was als schilder autodidact. Zijn werk had vooral de voormalige Zuiderzee als onderwerp. Als kleinzoon van een Enkhuizer visser had hij een grote liefde voor de romantiek van de visserij. Hij maakte veel vrienden onder de vissers in de plaatsen rond de Zuiderzee. Als kind bracht hij al zijn vrije tijd door in de havens, soms tot middernacht. Door de aanleg van de Afsluitdijk en de aanleg van de diverse IJsselmeerpolders ging veel van de visserij verloren. Lussenburg wist de sfeer van destijds vast te leggen in zijn schilderijen. Een zeer vaak terugkomend thema was de teloorgang van de Zuiderzee. Op meerdere van zijn schilderijen zijn afbeeldingen te zien van vissersschepen op de Zuiderzee. Behalve de schilderijen van botters op de golven van de Zuiderzee schilderde Jos ook portretten, zowel van vissers als ook boerenvrouwen, bedelaars en zelfportretten. Ook maakte hij diverse stillevens of landschappen.